Dag 26 en 27: Van Los Angeles naar Amsterdam en naar huis

Vandaag (en morgen) een lange reisdag naar huis!

Vanochtend op ons gemak alle spullen bij elkaar gepakt, alles uitgezocht en zoveel mogelijk weggegooid wat niet mee hoeft. De gewichtslimiet van 23 kg per koffer is een harde limiet, overschrijding betekent fors bijbetalen. Volgens mij is dit gelukt en blijven beide koffers onder de limiet.

Onze kamer verlaten en naar de auto gegaan. Omdat wij de auto moeten inleveren hebben wij deze ook helemaal schoongemaakt. Zelfs de vlekken van de zonnebrandcreme heb ik weg gekregen! Spullen ingepakt en uitgecheckt.

Bij de Starbucks aan de overkant van het hotel hebben wij ons ontbijt genuttigd: een lekkere koele verfrissing met iets erbij. Al mijn kleingeld (kleiner dan one quarter) als tip in de pot gedaan. Het paste net in Sanne’s hand. Zo, dan heeft dit ook een goede bestemming gevonden.

Onze vlucht vertrekt pas om 4:50 pm, dus wij hebben meer dan genoeg tijd om de huurauto terug te brengen en naar de airport te gaan.

De Garmin op Hertz bij LAX ingesteld, geografisch niet ver weg, nog geen 10 mijl. Qua tijd is het een ander verhaal. Minimaal 35 minuten, vanwege files liep dit op naar meer dan een uur. Vlak bij ons hotel een Highway opgereden en na 2,5 mijl de afslag naar de Highway naar Santa Monica op. Vergeet het maar! Ruim voordat wij de afslag konden nemen stonden wij al vast in de file. Af en toe reden wij een autolengte naar voren. Op een gegeven moment zagen wij de Highway waar wij op moesten: naar het noorden helemaal vrij, naar het zuiden een blikken massa van stilstaande auto’s. Ofwel het gebruikelijke beeld in Los Angeles.

Ik maakte mij geen zorgen, wij hebben zo ontzettend veel tijd dat wij zelfs lopend nog op tijd zouden aankomen. Dus met de airco op een prettige stand zijn wij gewoon met de flow meegegaan. Zelfs de Garmin werd het te gek en deze adviseerde ons een alternatieve route, welke een flink stuk van het uur af zou halen. Voor de verandering dit advies eens opgevolgd.

Een afslag genomen en via kleine wegen door (dure) woonwijken enkele mijlen naar het zuiden gereden. En daar dan toch weer de Highway op, de file weer in. Toch denk ik dat deze detour ons behoorlijk wat tijdwinst heeft opgeleverd, én wij hebben nog een leuk stuk van Los Angeles gezien.

Het 2e deel van de route naar Hertz verliep een stuk beter. De stilstaande file veranderde geleidelijk in langzaam rijdend verkeer totdat wij met een snelheid van 50-65 mijl konden rijden. De Garmin deed zijn laatste klus hier in Amerika prima en leidde ons rechtstreeks naar Hertz.

De Return plek lag achter op het terrein en wij moesten met vele andere auto’s in lange rijen parkeren. Een aardige medewerkster heeft onze auto gescand en was zichtbaar blij met mijn positieve ervaringen met onze auto en Hertz. Wij hadden dan ook geen enkele discussie over de auto en kregen de verwachte afrekening op onze creditcard.

De eindstand van de teller was 38.981 mijl. Wij begonnen met een stand van 36.133 mijl. Dus in totaal hebben wij 2.848 mijl gereden. In kilometers is dit 4.583 kilometers.

Met onze koffers naar de shuttle bussen gelopen en ingestapt. De shuttle bus bracht op precies bij de juiste terminal B voor de internationale vluchten vanaf LA. Het was al vrij druk, en wij waren erg vroeg aanwezig. Onze vlucht zou pas over 4,5 uur gaan. Dus lekker op tijd aanwezig! Geen stress gehad en daar houd ik van.

Samen met een heleboel andere mensen storten wij ons het gebouw in, leverden de bagage in (beide koffers onder de limiet!) en liepen naar de security. Wij mochten niet verder, want onze ticket in de Apple Wallet kon niet gescand worden! Te bizar voor woorden, dat een moderne airport in Amerika niet overweg kan met Apple! Gelukkig hadden wij beide onze ouderwetse papieren boarding passes ook op onze iPhones staan. Deze konden wel gelezen worden en wij konden gelukkig verder!

Na een simpele check bij de security (door poortje en alle apparatuur mocht in rugzak blijven zitten) liepen wij dan het gedeelte in waar wij enkele uren moeten wachten.

Het aantal winkels in deze terminal was beperkt en vooral gericht op kleding, mode en tassen. Wij hebben een plekje gevonden waar wij rustig konden zitten en hebben rustig gewacht. Tussendoor nog eenmaal bij de Starbucks wat lekkers gehaald.

Het boarden was wat chaotisch. Een medewerker zette enkele vlaggen op standaarden neer, en verwachtte blijkbaar dat mensen netjes in de juiste rij ging staan bij de juiste vlag. Dit werkte natuurlijk voor geen meter, want dit moest tussen de stoelen gebeuren, dus niemand wist wat te doen. Ik ben met Sanne bij de vlag gestaan voor onze rij en dat was handig; toen wij uiteindelijk aan de beurt waren (de meeste mensen waren toen al geboard) konden wij tenminste vlot doorlopen het vliegtuig in.

Uiteraard was een franse familie (hoe kan het ook anders) niet van plan achter in onze rij aan te sluiten en zij kropen stiekem voor! Wat een rotmensen zijn dit toch. In het vliegtuig een stille oorlog gevoerd met de vader van deze familie, ik heb gewonnen: onze rugzakken gingen boven in de bakken, en de franse familie moest op een andere plek een deel van hun spullen opbergen. De franse man was erg verontwaardigd. Ik hoop toch zo op een Frexit!

Maar goed, onze stoelen zaten helemaal vooraan en op een plek voor twee mensen moesten wij met drie mensen zitten. Gelukkig zat naast ons een kleine japanner, anders had het niet gepast. Sanne en ik kunnen onze schouders gewoon niet kwijt in deze stoelen (en andere mensen ook niet). De ruimte bij Delta Airlines was echt een stuk groter, daar hadden wij dit probleem niet.

Minpunt voor de KLM! Wel kan ik mijn benen helemaal strekken, dus dat is wel fijn.

Op tijd vetrok ons vliegtuig voor de lange, lange vlucht naar Amsterdam. Wij hebben een nachtvlucht en vliegen naar het oosten. Dus wij gaan 9 uur verder in de tijd en zien een hele korte nacht (buiten het vliegtuig).

In een moordend tempo werden wij ’s avonds voorzien van een lunch, de lichten gingen uit (en wij moesten enkele uren slapen), de lichten gingen weer aan en wij kregen een ontbijt. Toen waren wij bijna geland. Uiteraard besloeg dit nog steeds 10,5 uur, maar een dag van 24 uur werd op die manier in 10,5 uur samen geperst.

Het slapen was trouwens niet echt fijn, en daar had ik mij ook op ingesteld. Gelukkig hadden wij op het vliegveld van die nekkussentjes gehaald, dus wij hadden wel steun.

Sanne heeft na wat moeite om in te slapen uiteindelijk lang geslapen. Ikzelf heb korter geslapen en kon niet echt slapen omdat de Japanner naast mij continue aan het bewegen was en steeds tegen mij aan zat met zijn deken. Mijn blote arm raakte helemaal geïrriteerd door zijn deken. Ook kon ik mij op geen enkele manier bewegen in mijn stoel (want geen ruimte), dus ik heb mij geschikt in mijn lot.

Terwijl wij over Amerika vlogen kwamen wij ook over de Grand Canyon! Een schitterend gezicht om dit vanaf deze hoogte te zien. Zeer indrukwekkend. Uiteraard zat de Japanner bijna steeds voor het raampje, dus het was vooral af en toe een fragment opvangen, want langdurig kijken was niet mogelijk.

Na een voorspoedige vlucht met enige turbulentie kwamen wij dan eindelijk bij Nederland terecht. Parallel aan de kust vlogen wij een stukje naar het noorden, waarna de piloot een bocht maakte en wij een keurige landing maakten op Schiphol. Vervolgens hadden wij nog 10 minuten nodig om te taxiën naar onze gate.

Daar zijn wij van boord gegaan en hebben na een half uur onze bagage van de band af kunnen halen. Door de douane (niets aan te geven) en wij stonden op Schiphol. Snel naar buiten gelopen voor de shuttle bus van v.d. Valk. Deze hadden wij net gemist, dus wij moesten 20 minuten wachten (in de felle zon).

De shuttle bus heeft ons naar v.d. Valk gebracht en daar heb ik een uitrijkaart opgehaald. Naar onze auto gelopen, deze stond er gelukkig nog.

Wat een ontzettende lage auto! Wij zijn de grote SUV in Amerika zo gewend, dat de overgang wel heel erg groot is. Onze koffers pasten net achterin en toen wij wilden zitten vielen wij zo’n beetje op de straat. Althans zo voelde het. De Garmin moest op de voorruit, welke heel ver weg was. Het dashboard daarentegen zat zo’n beetje in ons gezicht. Onwaarschijnlijk wat een verschil met de GMC Terrain.

Enigszins onwennig zijn wij geruisloos (want elektrisch) weggereden bij van der Valk. Het autorijden in Nederland was geen probleem, gaan direct weer mee in het systeem. Wel heb ik de hele rit naar huis moeten wennen aan onze eigen auto. het rijden in het grote SUV waar je hoog zit heeft toch ook wel zijn charmes.

Bij ons favoriete tankstation (BP net buiten Amsterdam) hebben wij wat rantsoenen ingeslagen voor onderweg. Via een vlotte reis zijn wij vervolgens naar huis gereden. Geen bijzonderheden onderweg, gewoon recht toe rechtaan.

Ons huis stond er gelukkig ook gewoon. De bagage uit de auto het huis in gebracht en onze vakantie zit erop!

Voor veel mensen is een vakantie in Amerika iets heel groots en heel bijzonder. Zowel Sanne als ik hebben dit als een “gewone” vakantie ervaren. Alleen in een groot land dat ver weg ligt. Maar nog steeds een gewone vakantie. Wij hebben heel veel gezien en hebben een prima vakantie gehad.

Volgend jaar naar Denemarken! Hiervoor hebben wij al vergaande plannen gemaakt. Lekker, met de eigen auto naar ons favoriete land.