Dag 24: Van Pismo Beach naar Los Angeles

Vandaag een reisdag, naar Los Angeles. Op tijd opgestaan en de koffers gepakt. Daarna lekker in onze hotelkamer ontbeten met de boodschappen van gisteren. Wij hadden nog lekker frans brood, boter, vleeswaren en melk. Het heeft ons goed gesmaakt. Daarna uitgecheckt bij het hotel.

De autorit naar Los Angeles duurde ruim 3 uur. Bij Pismo Beach Highway 101 opgereden en daarna alleen nog maar snelweg tot Los Angeles. Geen pauze genomen, gewoon met het verkeer meegereden. Ging soepel, geen files tot Los Angeles. Sanne kon haar ogen niet openhouden en heeft het laatste stukje even haar ogen dicht gedaan.

De Garmin zorgde dat wij de goede afslag namen en iets na 12 uur waren wij bij het hotel. De jongeman stuurde ons weer weg, er waren geen kamers beschikbaar, “kom over twee uur maar terug”. Daar stonden wij dan met ons goed gedrag. Uiteraard zou dit kunnen gebeuren, stiekem hadden wij gehoopt dat al een kamer beschikbaar was. Niet dus.

Wat te doen? Daar hoefde ik niet lang over na te denken! Naar Santa Monica Pier! Maar eerst bij de Starbucks vlak bij het hotel even wat koel te drinken gehaald. Dat had ik (en Sanne) wel verdiend na de lange autorit.

Hierna heeft Sanne even haar lange broek omgewisseld voor een korte broek, want het was heerlijk weer. Heel zonnig en warm. Met behulp van de Garmin en ons gezond verstand zijn wij naar Santa Monica Pier gereden en hebben de auto (uiteindelijk) op loopafstand van de pier kunnen parkeren.

Wat is het hier druk! Dat had ik ook wel verwacht, maar het aantal mensen in LA en bij de pier is echt gigantisch! LA zelf heeft een bevolking van meer dan 4 miljoen mensen, en dan zijn er al die toeristen nog. Dus logisch dat het enorm druk is.

Bij de auto hebben wij ons eerst goed ingesmeerd met zonnebrand crème. Het was al vele dagen geleden dat dit voor de laatste keer nodig was. Hierna de rugzakken gepakt en naar de pier gelopen. Het was toch nog wel een stevige tippel, de hitte maakte het er niet gemakkelijker op. Al snel gutste het zweet van mijn gezicht, vermengd met de zonnebrand crème. Ik ben de warmte echt niet meer gewend.

Onderaan de pier naar boven gelopen en ons in de mensenmassa gestort. Rustig aan gedaan hebben wij de gehele pier bekeken. Links en recht even stil gestaan en verschillende foto’s gemaakt. Ik kan mij voorstellen dat mensen voor het plezier naar deze pier toekomen.

Op veel plekken waren mensen aan het vissen. Naar mijn bescheiden mening waren dit amateurs; ik vond dat ze nogal aan het aanrommelen waren. Het feit dat er geen enkele vis gevangen werd, bevestigt mijn standpunt. Pappa had deze pier en de vissers geweldig gevonden!

Ook was er een jongedame aan het gitaar spelen/zingen onder begeleiding van haar vader op de saxofoon. Dat klonk heel aardig en zorgde voor een vrolijke atmosfeer. Jammer genoeg hield op een gegeven moment de batterij van haar versterker er mee op en was het gedaan met de muziek.

Er waren nog een aantal andere mensen aan het proberen wat geld te verdienen. Ik vind dat zij beter een vak hadden kunnen leren en op die manier geld te verdienen, kans op succes was dan vele malen groter dan met hun (in mijn ogen) bijzonder slechte voorstellingen. Helaas kon je ze niet vermijden, want stonden midden op de pier.

Na een tijdje hadden wij de hele pier gezien en kon Sanne haar behoefte aan oceaanwater niet langer onderdrukken! Zij wilde heel erg graag naar het strand en met de benen de oceaan in. Geen probleem, wij liepen de pier af, naar beneden en vervolgens naar het strand. Iers verderop hebben wij allebei de schoenen en sokken uitgedaan, beide rugzakken met alle schoenen op mijn rug en Sanne kon los!

Deze vakantie heb ik Sanne niet meer zien glunderen dan in het water van de Pacific Ocean! Het water was warm, geen enkele kou te bespeuren. Helaas hadden wij geen zwemkleding bij ons, dus het bleef bij pootje baden. Het begrip pootje baden moet je bij Sanne niet letterlijk uitleggen, zij heeft echt wel meer contact gehad met het water van de oceaan.

Vanuit de verte kwamen de golven aanrollen en braken vlak bij de kust. Mooie witte schuimkoppen rolden naar het strand met het lekkere geluid dat hierbij hoort. Dit was echt genieten! Ook ik stond tot bijna mijn knieën in het water. De pijpen van mijn korte broek werden ook nat.

Na lang te hebben genoten van de oceaan zijn wij via de kust (maar in het water) verder rechtsaf gelopen. Onze auto staat een redelijk eind van de pier af, dus evenwijdig aan het strand liepen wij die kant op.

Op een gegeven moment zag ik dat er kleine krabbetjes in het zand verstopt waren (1 tot 4 centimeters groot). Dit leken net hele kleine deegkrabben (die Sanne en ik in de dierentuin in Emmen hebben gezien). Op de grens van het water en het droge strand kropen zij steeds even uit het zand, en als het water dan terug trok, kropen zij weer in het zand. Heel fascinerend om te zien! Op basis van de sporen in het zand gaat het dan om een heleboel diertjes waar iedereen dan overheen loopt.

Wij waren bij het punt aangekomen waar wij de oceaan moesten verlaten en over het lange, brede strand met mul zand naar de auto moesten lopen. Dit was hard werken, want op onze blote voeten zakten wij nog vrij ver in het mulle zand. Het zand voelde grover aan dan bij aan de Noordzeekust op Vlieland en in Denemarken. Bij een bankje hebben wij onze sokken en schoenen aangedaan en zijn naar de auto gelopen.

Vermoeid maar voldaan zijn wij in de auto gaan zitten. Dit bezoek aan de Santa Monica Pier en het strand is meer dan de moeite waard geweest!

Op de terugweg hebben wij naar een plekje gezocht om ons avondeten te nuttigen. Bij een McDonalds hebben wij een zeer teleurstellend menu gehad (patat koud en hard, burger was matig, er was geen diet coke). Zeer teleurstellend. Reactie van medewerkers: hebben wij niet, sorry. En vervolgens geen enkele moeite doen om het hun gasten nog een beetje naar de zin te maken. Zeer teleurstellend en snel vergeten!

Bij ons hotel hebben wij ingecheckt. Belachelijk dure prijzen. Naast de reeds door mij betaalde overnachting (voor 2 nachten) moest ik ook nog een bijdrage betalen per nacht voor het bekostigen van de voorzieningen. Als accountant stoor ik mij enorm aan deze geldklopperij! Vervangingsinvesteringen en onderhoud moet je bekostigen uit de reguliere overnachtingstarieven, niet door een extra premie hierboven op. Hierop heeft de medewerker deze bijdrage kwijt gescholden (eerst zien dan geloven). Ook moeten wij $18 per nacht betalen voor het parkeren. Ook is de borgsom maar liefst $250. Het feit dat ik de 2 nachten al vooraf betaald heb maakt niets uit. Bah! Van dit soort praktijken krijg ik een vieze smaak in de mond. Veel keuze heb ik verder niet, want wij moeten toch echt twee nachten in LA verblijven.

Toen wij naar onze kamer gingen, was zichtbaar dat dit hotel zijn beste tijd al lang geleden achter de rug heeft. Deuren klemmen en zijn moeilijk te openen, onze hotelkamer is gedateerd (laatste investering was blijkbaar in de jaren 70), klein, rommelig, vies aandoend en weinig stopcontacten. Op het balkon stond een waarschuwing dat wij niet tegen de reling mochten leunen (ter info: de leuning zit los en wij zitten op de 4e floor). Al met al een grote teleurstelling, dit laatste hotel op onze reis in Amerika.

En nog iets: de spaarlampen zijn door dit hotel uitgevonden, of de lampen nu aan zijn of niet maakt eigenlijk niet zoveel verschil in het donker. Ik zal blij zijn als wij de 2 nachten erop hebben zitten, dit voelt gewoon niet goed. En dit is dus een 2-sterren hotel. Schande!

Maar goed, enkele foto’s van vandaag heb ik inmiddels op het reisblog staan. Het verhaal van vandaag is af, dus zet ik er ook zo op.

Morgen onze laatste volle dag in Amerika. Morgen gaan wij kijken of wij iets van de gedeeltelijke zonsverduistering hier kunnen zien (ongeveer 70%) bij de sterrenwacht in LA. En ja, wij gaan niet zo in de zon kijken, maar kopen een speciaal brilletje (als deze nog te koop zijn). Wij zijn benieuwd, met name Sanne, want zij heeft dit fenomeen nog niet eerder kunnen zien. En ook willen wij het Hollywood Sign nog zien en de Walk of Fame (althans een stukje daarvan).