Dag 15: Van Las Vegas naar Furnace Creek

Vandaag Las Vegas verlaten! Alleen nog niet van de warmte af; want wij gaan naar Furnace Creek! Ligt vlak bij Badwater, het laagste punt van Amerika en nog warmer dan Las Vegas.

Maar goed, na een lekkere nachtrust vanochtend de spullen bij elkaar gepakt (inmiddels op routine), uitgecheckt bij het hotel en voor de laatste keer een heerlijk ontbijtje genomen in Marilyn’s Cafe. Dat zullen wij wel missen van hier, het lekkere eten van dit Cafe.

Buiten was het al goed warm, vol goede moed bij een tankstation de tank volgegooid. De benzineprijzen in Amerika zijn fantastisch! Geen enkele tax op benzine, daar kan Nederland nog wat van leren. Prijs is ongeveer een factor 4 goedkoper dan in Nederland! Elke keer weer feest als ik een aantal gallons moet tanken.

Met behulp van de Garmin de zuidelijke route uit Las Vegas genomen. Na een uurtje waren wij ongeveer halverwege onze dagtrip en kwamen wij in een grotere plaats midden in de woestijn aan. En ja hoor! Tussen alle winkels ook een Starbucks! Gelukkig, want ik had sterk behoefte aan ijskoude koffie. Snel wat drinken gehaald en vervolgens doorgereden de bergen in richting Death Valley.

Een schitterende omgeving met niet erg veel automobilisten. Behalve houten palen met een elektriciteitskabel doet verder helemaal niets denken aan het bestaan van de mensheid. Alleen maar woestijn, rotsen en vegetatie. Wel heel erg mooi om te zien.

Na een lange weg met diverse bochten en hoogteverschil kwamen wij vlak bij de weg naar Dante’s View terecht. Voordat wij verder mochten rijden, moesten wij eerst toegang betalen voor Death Valley National Park. Onze annual pass lijkt hier geen toegang toe te geven. Na betaling van $25 (oeff!) konden wij legaal verder rijden.

Direct de afslag linksaf naar Dante’s View genomen. Via een lange, kronkelige weg kwamen wij na ongeveer 18 mijl (schat ik) bij Dante’s View terecht. De laatste 1/4 mile had een helling omhoog van maar liefst 15%.

Boven was het bijzonder warm, maar door een sterke wind toch goed te doen. Sanne was nog erg moe en wilde in de auto blijven zitten. Dus heb ik mijn rugzak gepakt en ben gaan kijken naar het prachtige uitzicht van bovenaf. Woorden kunnen niet beschrijven hoe mooi het uitzicht is. Van heel hoog keek ik de diepte in naar een witte zoutvlakte. Als ik heel goed keek kon ik kleine zwarte stipje op het wit zien; dit bleken mensen te zijn!

Op mijn gemak diverse foto’s en video’s gemaakt. Het pad linksaf naar een nog mooier uitzicht heb ik een klein stukje gelopen, omdat Sanne in de auto wacht (en ik niet 1,5 uur weg wil blijven). Genoten van het uitzicht hier. Echt een van de (vele) hoogtepunten voor mij in Amerika.

Terug naar de auto en samen met Sanne onze reis vervolgd richting ons hotel. Vlak voor Furnace Creek was er dan eindelijk een bordje naar Zabriskie Point. Zoveel over gelezen en zoveel foto’s gezien; dit moet wel heel erg mooi zijn. De auto geparkeerd op een redelijk grote parkeerplaats. Een heleboel mensen waren de looproute naar het uitkijkpunt aan het lopen (heen en terug). Toen ik uit de auto stapte viel een dikke, hete deken van zware lucht over mij heen. Het waaide wel, maar dit hielp averechts, want was een hete föhn. Toch mijn rugzak gepakt, Sanne bleef (verstandig) in de auto.

Door de hete lucht heb ik mij naar boven geworsteld, samen met een boel andere mensen. Via een slingerweg met een steile hoek kwam ik uiteindelijk boven aan. Wat een teleurstelling!! Misschien net het verkeerde moment op de dag met diffuus licht; want weinig tot geen contrast in het landschap. Ook weinig diversiteit. De vele foto’s welke ik heb gezien zijn zeker niet vanaf dit punt genomen. Vermoedelijk in de buurt. Mijn foto’s zijn uiteindelijk nog wel aardig gelukt; ze zijn beter dan de werkelijkheid ;-).

Redelijk gedesillusioneerd weer terug naar de auto en zwaar bezweet eerst wat water gedronken. Vervolgens verder gereden op zoek naar ons hotel. Dit kostte even wat moeite, want een adres hebben ze namelijk niet, want ligt “gewoon” aan de Interstate. Mijn Garmin kon ik dan ook niet instellen, maar alleen via een kaart ongeveer schatten waar Furnace Creek lag. Op 1/2 mijl na was mij dit goed gelukt.

Het hotel zag er net zo gehavend en vervallen uit als in Tusayan. Het meisje dat ons hielp had een spraakgebrek (of een gebrekkige opleiding gehad), want toen zij vroeg of wij een kamer wilde met een “Mountain Bew” vroeg ik haar of zij een Mountain View bedoelde. Nee zei zij, een Bew. Gelukkig was er een collega die mij hielp en inderdaad vertelde dat zij een View bedoelde. Dus wij kregen een kamer met uitzicht op de bergen. Met de auto naar achteren op het park gereden en het appartementenblok ingelopen. Helemaal achteraan was onze kamer, met - inderdaad - een uitzicht op de bergen.

De kamer was wel oké. Een van de weinige 1-sterren verblijven op onze vakantie. Voor deze locatie geldt hetzelfde als voor Tusayan. Monopolie-positie! Dus alles is veel en veel te duur en is het totaal niet waard. Er zijn hier echter geen alternatieven.

Het was rond een uur of drie en Sanne en ik waren beiden erg moe. Dus lekker even een aantal uren op de hotelkamer (met airco!) gebleven. Ik heb wat gedommeld op het bed, Sanne heeft getekend.

Rond 6:00 uur pm besloten wij toch onze hotelkamer te verlaten, omdat ik graag nog naar Badwater wilde. Dus door de hitte naar de auto en vervolgens naar Badwater gereden, een rit van ongeveer 30 minuten. Bij aankomst daalde de zon bijna achter de bergrug, dus wij hadden fotografisch even een paar hele aardige minuten. Het was ook niet meer zo druk, slechts enkele auto’s. Wij zijn een kort stukje het terrein op gelopen en het is inderdaad zout wat hier ligt; allebei hebben wij even geproefd. De zon ging vrij snel achter de bergrug en het werd vervolgens vrij snel schemerig. Dus naar de auto en terug naar het hotel gereden.

Aangezien wij allebei niet echt zin in eten hadden, maar het wel verstandig was om wat te eten, zijn wij bij de ingang naar het restaurant gegaan. Tegen betaling van ruim $54 (voor ons tweeën) mochten wij onbeperkt gebruik maken van het buffet. Een andere keuze was niet aanwezig, dus toch maar gebruik van gemaakt. Diep en diep triest en niet te vreten! Wat een rotzooi, smakeloos en koud. Die monopolie positie weer. Wij hadden beter bij de General Store wat graanrepen met water kunnen halen voor de helft van het geld. Maar het leed was al geschied.

Snel naar de auto en naar onze kamer. Daar even opgefrist onder de douche (eindelijk iets wat goed is hier) en vervolgens het avondritueel. Wij hebben wel internet, maar ook niet best. Het uploaden van de foto’s duurt al meer dan drie kwartier op dit moment. Blij dat wij hier morgen weer weg gaan. Hier wil ik nooit, maar dan ook nooit meer naar toe!

Morgen nog een lange rit voor de boeg naar Mammoth Lakes. Wij kijken hier allebei naar uit, want dan verlaten wij eindelijk de woestijn en de hoge temperaturen.