Dag 17: Van Mammoth Lakes naar Sonora (via Yosemite)

Een redelijke nachtrust gehad. Het bed was duidelijk gemaakt van veren en sliep niet echt comfortabel. Mijn rugpijn is dan ook niet verdwenen, mijn rug lijkt zelfs iets strammer en wat pijnlijker te zijn. Vandaag maar verder gedoseerd bewegen. Hopelijk gaat het dan vanavond wel wat beter.

Alle spullen ingepakt; wat steeds sneller en efficiënter gaat. Uitgecheckt bij de receptie en de koffers in de auto gedaan. Vervolgens op ons gemak naar de Main Street gereden om de auto vol te tanken en energie voor onszelf te halen. Bij de Shell is beide gelukt.

De Garmin ingesteld op Yosemite National Park en Mammoth Lakes uitgereden. Via een prachtige Highway langs de rand van de Sierra Nevada gereden. Een compleet ander landschap dan wij gisteren hebben gezien. Hoge rotsen, massief graniet, veel hoge en groene naaldbomen. Prachtig!

Na een relatief korte rit (iets van 30 mijl) kwamen wij bij de afslag naar de Tioga Pass. De weg ging vrij snel redelijk steil omhoog en wij klommen in korte tijd flink omhoog. Inmiddels reden wij veel dichter bij grote bergtoppen met sneeuw en geen enkele vegetatie. Dit stuk deed mij erg denken aan Noorwegen.

Bovenaan was de toegang tot het nationale park. Er stond al een lange rij, maar iedereen met een Annual Pass mocht deze rij overslaan en via de linker rijbaan (voor tegenliggers) het park in. Dit scheelde nogal! De toegangspoort lag op het hoogste punt; 9945 feet (net geen 3 kilometer).

Over het hogere gedeelte van de Sierra Nevada reden wij het park binnen. Op dit stuk van de route zal het enorme sneeuwpak gelegen hebben, waardoor de pass in juli pas open is gegaan! Historische hoeveelheid sneeuw. Hiervan was niets, maar dan ook helemaal niets meer te zien!

Via een prachtige weg reden wij verder het park in. Het was al heel erg druk; overal waar je keek zag je geparkeerde auto’s. Op geen enkele plek konden wij onze auto parkeren om uit te stappen. En dan zijn wij nog niet eens in de vallei. 

Nog boven in het park kwamen wij bij een prachtig mooi meer. Gelukkig kon ik hier (enigszins) fatsoenlijk de auto in de berm parkeren. Uitgestapt om foto’s te maken en ook om even wat lichaamsbeweging te krijgen voor mijn rug. Wij hebben genoten van de lucht hier; heel zuiver en fris. Het water in het meer zag er bijzonder aanlokkelijk uit. Achter ons op de grote bergwand waren mensen deze aan het beklimmen. Wij genoten met volle teugen!

Uiteindelijk weer de auto ingegaan en in kordon met al het andere verkeer verder gereden. Ondanks de grote drukte hebben wij enorm genoten van het landschap. In het bijzonder de bergmeertjes welke wij tegen kwamen waren erg mooi. Heel helder water! Ook liep er smeltwater in beekjes/kleine riviertjes langs de weg richting de lagere gedeelten van het park.

Vanaf de ingang van het park tot de vallei was wel een flink stuk rijden, ik meen bijna 45 mijl. Op een gegeven moment kwamen wij een beetje in de buurt van de vallei, want wij moesten ineens flink afdalen. Via allerlei bochten en dalende wegen zijn wij flink gedaald totdat wij drie tunnels moesten passeren. En uiteindelijk kwam dan toch de vallei in beeld.

Nog steeds in kordon reden wij de vallei binnen. Bijna het eerste wat wij zagen was een enorm, gigantisch blok graniet: El Capitan !! In het echt was deze nog imposanter dan de plaatjes doen vermoeden. Parkeren was helaas niet mogelijk, want alles, maar dan ook echt alles stond vol met auto’s. Ineens zag ik rechts een klein plekje, en met enige doodsverachting is het mij gelukt om hier te parkeren.

Wij hebben onze cameraspullen gepakt en hebben wat rondgelopen. El Capitan was prachtig om te zien. Onze interesse ging echter nog meer uit naar een grote waterval die van grote hoogte naar beneden viel. Het waaide nogal en wij konden duidelijk de waterdamp zien opstijgen in de wind vanaf de waterval. Op video heb ik wat vast kunnen leggen.

Ik wist dat de Merced rivier hier ook moest lopen, dus wij zijn de weg overgestoken en door het bos naar de rivier gelopen. Wat een prachtige rivier! Heel helder water, veel rotsen in het water en zeer uitnodigend om te zwemmen. Op dit gedeelte was het niet zo druk, dus op ons gemak de omgeving in ons opgenomen. Missie geslaagd: vooraf had ik niet verwacht dat wij een parkeerplekje konden vinden en uitstappen; toch mooi gelukt!

Met de auto zijn wij toen verder de vallei ingereden. Echt in kordon rijden en parkeren was nu echt niet meer mogelijk. Na enige tijd kwamen wij op het einde een plekje tegen waar ik een beetje asociaal de auto heb “geparkeerd” en met draaiende motor en raampje omlaag hadden wij vervolgens ongestoord uitzicht op de Dome! Ook deze is in het echt zoveel mooier en indrukwekkender dan de plaatjes. Uiteraard hebben wij zelf ook wat plaatjes geschoten. Toen waren wij helemaal gelukkig. Alles wat wij wilden zien in het park was gelukt!

Dus de tocht maar aanvangen om het park weer uit te komen. Dit kostte veel tijd, want het verkeer zat inmiddels muurvast. Via kruip door en sluip door zijn alle auto’s wel de goede kant op gedirigeerd. Na een heel lange autorit (maar met werkende airco!) kwamen wij weer bij het begin van de vallei aan. Tevreden hebben wij de Garmin ingesteld op onze eindbestemming van vandaag (Sonora) en zijn wij Yosemite uitgereden. Geplande reistijd: 2,5 uur; toch nog wel een flink stuk.

Via een prachtige weg hebben wij nog lang kunnen genieten van de omgeving. Uiteindelijk maakte Yosemite dan toch plaats voor een “gewoon” landschap. Wel erg afwisselend en ook nog steeds heel mooi.

Op zo’n 30 mijl van Sonora moesten wij ineens heel flink afdalen. Er was een nieuwe weg gemaakt aan de rechterkant van de bergen om af te dalen. Ondanks dat ik de auto inmiddels goed ken, vond ik dit niet fijn. Zoveel mogelijk de automaat op handmatige versnelling gezet en op de motor afgeremd. Afdaling nam enkele mijlen in beslag en ging nog steeds met een rotvaart naar beneden. Ik moet er niet aan denken als wij de oude weg (advies Garmin) hadden genomen; deze was nog beroerder geweest). Gelukkig kwamen wij veilig beneden (ondanks een steeds pushende automobilist achter ons).

Wij moesten nog even langs een heel groot meer en dan zouden wij er bijna zijn. Bleek dat de brug over een deel van het meer maar beperkt open was vanwege werkzaamheden. Dus na enige tijd wachten konden wij eindelijk doorrijden.

Wij waren beiden inmiddels wel moe van de lange autorit van vandaag. Vlak voor onze eindbestemming heeft Sanne heel even haar ogen dicht gedaan. Ons hotel heb ik vervolgens compleet gemist! Onze Garmin gaf aan dat het hotel enkele honderden meters verder moest liggen en de foto van het hotel week volledig af van de werkelijke staat van het hotel. Dus terug gereden en alsnog het hotel ontdekt.

Best Western moet een goochelaar aan het werk hebben gehad om de foto van het hotel zo compleet te photoshoppen dat deze niet meer aansluit op de realiteit. Woorden die bij mij opkwamen waren: vergane glorie en vervallen. Sinds de goldrush lijkt van enig onderhoud geen sprake meer te zijn geweest ;-)

Ingecheckt en naar onze kamer gegaan. De kamer is wel akkoord. Ziet er netjes uit en lijkt bijzonder veel op ons hotel in Sedona (ook een Best Western).

Het liep tegen half vijf en wij besloten alleen nog even een hapje te eten bij het restaurant van het hotel. Wij hadden op onze intuïtie af moeten gaan en hard weg moeten rennen! Rationeel dacht ik nog dat het toch niet zo slecht kan zijn. Sanne en ik waren de enige klanten en een lange, magere mevrouw (die zo uit de doodskist van het kerkhof leek te zijn gestapt) hielp ons. Ik bestelde spaghetti en kreeg luingine (dikke, platte pasta); Sanne had Chicken Breast besteld en kreeg botten van kip. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik mijn beklag gedaan over het eten. Ik kreeg alsnog mijn spaghetti (ook niet te vreten) en Sanne kreeg kipstukjes (welke ook niet te vreten waren). Dit is mijn meest trieste ervaring in de horeca in mijn gehele leven, en ik ben best wel wat gewend. Wij hebben gauw afgerekend en zijn (virtueel) rennend naar de auto gegaan.

Om deze dag niet in mineur af te sluiten zijn wij met de auto op zoek gegaan naar een McDonalds en na wat omzwervingen hebben wij bij de McDrive een ijsje (Sanne) en een iced caramel machiatto (Bart) genomen. Terug naar de hotelkamer en het dessert daar opgegeten/gedronken. Zo, op deze wijze sluiten wij de dag tenminste fatsoenlijk af.

Morgen naar San Francisco!!!

(Het internet hier is bedroevend slecht; ik probeer de foto's straks te uploaden. Als dit hier niet lukt, probeer ik het morgen in San Francisco).